Hobbit: Bitwa Pięciu Armii

Peter Jackson jest jednym z reżyserów, którzy uwielbiają podnosić sobie poprzeczkę. We wszystkim, co robią widać pasję oraz chęć osiągnięcia nieosiągalnego. Pragną stworzyć widowisko, które będzie pamiętane przez lata. Dlatego właśnie z zapartym tchem oczekiwałem, kiedy tylko do kin trafi trzecia i ostatnia już część z przygodami Bilbo Bagginsa zatytułowana „Hobbit: Bitwa Pięciu Armii”. Dla niewtajemniczonych. Jest to adaptacja drugiej najbardziej znanej po „Władcy pierścienia”, chociaż pierwszej w chronologii powieści „Hobbit, czyli tam i z powrotem” spod pióra J.R.R. Tolkiena. Panie Jackson tym razem Pan nie doskoczył do tej poprzeczki.

Wszystko zaczyna się od tego jak po nieudanej próbie pokonania Smauga (głos: Benedict Cumberbatch) przez drużynę Thorina Dębowej Tarczy (Richard Armitage), smok wyrusza zniszczyć Esgaroth. Niestety jest to dla niego samobójcza misja, ponieważ ginie z ręki, a raczej strzały Barda (Luke Evans). Nikt jednak nie spoczywa na laurach, bo jeden atak strasznej bestii wystarczył, żeby unicestwić miasto. Zmuszeni do poszukiwania schronienia, mieszkańcy z nowym bohaterem na czele wyruszają w kierunku Ereboru by tam żądać tego, co było im obiecane. Niestety, wiele ras pragnie nie tylko ukrytych w nim skarbów, ale również pozycji, jakie daje to miejsce. Zło nie śpi. Wielka armia ciemności nadciąga niszcząc wszystko, co stanie im na drodze.
Muszę przyznać, że zawiodłem się. Spodziewałem się niesamowitego widowiska, przez które zabraknie mi tchu, a prawie zasnąłem. Wiem, że to, co będę teraz pisał dla wielu może wydawać się świętokractwem, ale muszę być szczery. Reżyser po prostu przedobrzył. Efekty specjalne jak zawsze wspaniałe, ale czasami ciężko mi było odróżnić film fabularny od gry strategicznej. Spoglądając na niektóre sceny wydawało mi się, że ja gram. Nawet chciałem chwycić za myszkę, żeby wysłać wojska od flanki. Niestety, nie miałem takiej możliwości.

Walki pojedyncze, jeden na jednego prezentowały się ciekawie i dość efektywnie. To, co wyżej wymieniłem tyczy się masówek. W końcu w tytule mamy bitwę pięciu armii, więc oczekiwałem ochów i achów. Tylko wzdychałem i ziewałem.
Zastanawia mnie jednak, ilu tam było statystów. Czasami wydawało mi się, że skorzystali z najprostszego rozwiązania. Kopiuj i wklej. Dzięki temu, nawet przemarsz wojsk wyglądał pięknie, ale nie tego tutaj się spodziewałem. Wolałbym więcej naturalności. Powinni wziąć przykład ze starych filmów, kiedy nie znano jeszcze efektów specjalnych.
Fabuła też jakoś mnie nie wciągnęła. Niby prosta była, ale jakoś brakowało jej czegoś. Sam nie wiem jak to określić, ale jakiejś głębi. Nie wiedziałem, co zostało dodane, a co pochodziło z książki. Za bardzo odbiegli od pierwotnej wersji. Nawet wątek romantyczny, elficko-krasnoludzki zaczął mnie męczyć.

Gra aktorka też nie była najlepsza. Zwłaszcza w wykonaniu Richarda Armitage’a. Jego próba ukazania szaleństwa Thorina wyszła okropnie. I jeszcze to spowolnienie w czasie rozmowy z Bilbo. Niskobudżetówki są bardziej emocjonujące, a tutaj wydano grube miliony. Jeżeli mówimy już o kasie. Nie mogli przetłumaczyć wszystkiego do końca? Zrobili dubbing. Spoko, ale co z rozmowami po elfickiemu i ogrzemu. Było ich tutaj dość sporo. Wszyscy powiedzą, ale były po angielsku. I co z tego. To film w polskiej wersji językowej, a nie składak.

Co mógłbym pochwalić? Sam nie wiem. Zostałem dosłownie zdeptany kiczem i niepoprawnością. Zamiast zaskoczenia i oryginalności otrzymałem powtórki z rozrywki. Ok, jedno mi się spodobało. Muflony i te dziki, na których jeździły krasnoludy. Reszta zwierzyńca też była porządku. To wstyd, żeby zwierzęta wygenerowane komputerowo były bardziej naturalne niż ludzie.
Jest to na szczęście ostatnia część, bo strach pomyśleć, co by dowalili producenci następnym razem. Mogą nas jednak zaskoczyć kontynuacją. Jak mogli wprowadzić tyle dodatkowych wątków to, co za trudność napisać dalszą historię.

Najwyższa pora na ocenę. Nie będzie ona zbyt wysoka, ponieważ „Hobbit: Bitwa Pięciu Armii” zaskoczył mnie w najgorszy z możliwych sposobów. W porównaniu z nią poprzednie części to istne rewelacje. Ale koniec marudzenia. Nie ważne, co powiem i tak wielu z Was obejrzy tę część. Ja tak zrobiłem, a kierowała mną chęć zakończenia przygody. Moim zdaniem tak trzeba. Wszystko ma swój początek i koniec. Na szczęście. Moja ocena 3-/5.