Pierwsze, co mnie zachwyca w tej pozycji to dość niezwykła jak na autorkę forma. Mamy tutaj do czynienia nie z powieścią, ale ze zbiorem opowiadań. Jest ich dziesięć i co najlepsze mają one jeden wspólny mianownik. Przedświąteczną gorączkę oraz postacie, które wielbicielom twórczości Jadowskiej nie są obce. Zanim jednak ocenię książkę, jako całość z przyjemnością opowiem o trzech historiach, w których się po prostu zakochałem.
Pierwsza z brzegu jest „Noc potworów”. Nikita musi uważać, ponieważ na jej twierdzę wyrusza zgraja młodocianych bestii pragnących położyć swe łapska na skarbie, który tam ukrywa. Brzmi to trochę jak scenariusz dobrego RPGa, ale uwierzcie mi historia jest o wiele prostsza i niezwykle zabawna. Przekonacie się, że nawet ona nie jest taka straszna, za jaką ją wszyscy uważają.
Kolejna równie ciekawa opowieść zatytułowana jest „Jak pies z kotem” bardzo podobna do tej wcześniejszej, ale z innymi bohaterami. Dwa różne charaktery, które dzieli tylko płot. Brzmi trochę jak fantastyczna wersja „Samych swoich”, ale skrywa w sobie niezwykły urok oraz polot. Przepełniona przezabawnymi żartami sytuacyjnymi wciąga już od pierwszych linijek i na zakończenie zostawia niedosyt. Pragnąłbym bardziej poznać tę dwójkę i zobaczyć jak dalej rozwinie się ich znajomość.
Na zakończenie ponownie Nikita w „Balladzie dla Świętej Ruty”. Z tej trójki jest to najostrzejsza historia, ponieważ to opowiadanie dość brutalne, ale za razem intrygujące. Konkretnie zalatuje kryminałem i tymi kryminalnymi filmami sprzed lat. No wiecie „Ojciec chrzestny” czy też „Rodzina Soprano”. Chyba znowu dałem się ponieść ułańskiej fantazji, ale z każdą kolejną stroną, chociaż powinienem tu bardziej liczyć w akapitach wciągałem się w opowieść. A po wszystkim musiałem wziąć głęboki oddech i zastanowić się, co dalej. I wiecie co? Chyba postaram się lepiej poznać tę bohaterkę. W końcu już dwukrotnie zwróciła na siebie moją uwagę. A to jednak coś.
Sam nie wiem jak to napisać, ale książka ta to moim zdaniem majstersztyk. Nie często zaczytuje się w tak krótkich utworach literackich zwłaszcza tych, które nie wyszły spod pióra Pilipiuka, ale tym razem chcę więcej. Oj dużo więcej. Głównie dlatego, że bawiłem się naprawdę dobrze. Nie zabrakło tu chwil do śmiechu jak i do zadumy. Co jednak istotne wszystko to opowiedziane zwięźle, ale nie nudno. Nie zostajemy obarczeni przesadzonymi opisami, ani nużącymi i w ogóle nie potrzebnymi wątkami. Książka ta to nic innego jak akcja i humor w czystej postaci. Czyli wszystkim tym, co lubię najbardziej.
Może Was to zaskoczy, ale również Dora, która pojawia się w dwóch chyba opowiadaniach daje się lubić. Nie żebym stał się jakimś masochistą, ale po przeczytaniu „Złodzieja dusz” postawiłem na niej krzyżyk, a teraz zastanawiam się czy nie dać jej jednak drugiej szansy. Jak to się mówi ludzie się zmieniają. Czas przekonać się czy w końcu nie dorosłem do jej przygód.
Ale jak na razie pora ocenić „Dynie i jemiołę. Nietypowe historie świąteczne”, a tutaj jest bardziej niż dobrze i liczę na więcej takich książek. Zwłaszcza, że autorka ma niezwykłą wyobraźnie i znakomity styl pisania. Jak mało, kto potrafi kreować silne kobiety potrafiące sobie radzić w najróżniejszych okolicznościach. Na szczęście tworzy również bohaterów męskich o ostrym niczym brzytwa charakterze. Koniec jednak paplania. Daje mocne 5/5.
Tytuł: Dynia i jemioła. Nietypowe historie świąteczne
Autor: Aneta Jadowska
Wydawca: Sine Qua Non
Miejsce wydania: Polska
Data wydania: 31 października 2018
Oprawa: twarda
ISBN-10: 26999579
Cena: 42,99 zł
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz